نوشتن

دنیا سیاه مشق آدم هاست. آدم هایی شنیدنی و گفتنی و خواندنی و بعضاً نوشتنی...

دنیا فرصتی است که نی توان نه یک بار که هزاران بارتجربه اش کنی. در این میان هرکس به گونه ای سیاه مشق خود می نویسد. بعضی فقط یکبار و نه کامل و بعضی هزار بار خود را از سر می نویسند و هربار کلمه ای را به کلمات خویش می افزایند، اصلاحی را انجام می دهند و از خطاهای آن می کاهند.

هر کس به شکلی به این فرصت دست میازد و به فراخور حال و روز خویش، داستان تجربه ای را بازی می کند که برایش مقدور شده است. هرکس به فدر خویش و با نگاه خاص خود تجربه می کند.

حرف زدن، فرصت مبادله تجربه افرادی معدود و در زمانی محدود است ولی نوشتن فرصت تجربه کردن بسیار تا زمانی نامحدود. حتی اگر در همان زمان محدود نیز خوب حرف بزنید، حرف های شما، نوشته خواهند شد و ماندگار.

گاه باید افسار کلمات در کشی و آنها را در حصار کاغذ در آوری و دیگران را به تماشای موزه ی تجارب خویش دعوت کنی، موزه ی تجارب آدم ها قیمتی است، باید برای آنها بهائی را پرداخت و به دیدن آنها رفت.

زندگی صحنه ی یکتای هنرمندی ماست
هر کسی نغمه ی خود خواند و از صحنه رود
صحنه پیوسته به جاست.
 خرم آن نغمه که مردم بسپارند به یاد